Powstanie Warszawskie i Medycyna tom I
Biogramy: Jan Madey
Biogramy:
Jan Madey
Jan Albert Madey urodził się 24 VI 1907 w Sandomierzu w wielodzietnej, niezamożnej rodzinie. Maturę uzyskał w 1927. Po złożeniu konkursowego egzaminu został przyjęty 1 VIII 1927 r. do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie i jednocześnie na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Szkołę Podchorążych ukończył w kwietniu 1932 r., zaś dyplom lekarza medycyny uzyskał 30 VI 1933 r.
Staż lekarski odbył w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie (sierpień 1933 – kwiecień 1935). Następnie, jako porucznik – lekarz odbywał specjalizację w chorobach wewnętrznych kolejno w 4. Pułku Lotniczym w Toruniu i w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie oraz w Sanatorium Wojskowym w Otwocku. Od maja 1938 do wybuchu wojny był asystentem w stopniu kapitana Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa w Warszawie.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. wraz z Instytutem został ewakuowany do Lwowa, a potem do Buczacza, gdzie krótko był ordynatorem Szpitala Wojennego nr 403. W październiku 1939 powrócił do Warszawy i do końca lipca 1941 był ordynatorem oddziału gruźliczego w szpitalu dla polskich jeńców wojennych (Szpital Ujazdowski). Od 1 VIII 1941 rozpoczął pracę w Szpitalu Wolskim w Warszawie. Szpital ten, przemianowany w 1950 na Instytut Gruźlicy, był miejscem pracy Jana Madeya aż do jego przejęcia na emeryturę w 1973 r.
W latach 1940–1941 Jan Madey był członkiem Związku Walki Zbrojnej na terenie Szpitala Ujazdowskiego. Stał na czele zorganizowanej przez siebie tzw. piątki, do której należeli lekarze wojskowi Szpitala: kpt. Bolesław Syrocki, kpt. Zenon Deka, kpt. Kazimierz Grzeżułko oraz por. Cyryl Gubarewski.
W 1942 r. Jan Madey wstąpił do Armii Krajowej i został zaprzysiężony pod pseudonimem Lech. Był lekarzem jednego z trzech rejonów obwodu Warszawa Śródmieście, którego dowódcą był płk. Pfeifer (Radwan), a naczelnym lekarzem kpt. Leon Kuliszewski (Karwin). Zadaniem jego w tym okresie było tajne szkolenie personelu pomocniczego oraz organizowanie punktów sanitarnych. Od grudnia 1942 do 8 września 1944 Jan Madey był lekarzem kadry przyszłego pułku lotniczego i Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa, zgrupowania Ochota – Okęcie. Dowódcą był mjr Hynek (Łopian), a naczelnym lekarzem mjr Roman Cioch (Rafał).
W dniu wybuchu Powstania Warszawskiego Jan Madey pozostał zgodnie z rozkazem w bazie przy ulicy Siennej organizując tam punkt opatrunkowy dla ludności cywilnej oraz powstańców, będąc jednocześnie konsultantem Szpitala Powstańczego na ulicy Pańskiej. Dowódcą bazy był inż. Witold Nowakowski (Oracz). Po zbombardowaniu bazy 26 VIII 1944 r. została ona przeniesiona na ulicę Górskiego. Tam, wspólnie z lekarzami cywilnymi, zorganizował ponownie punkt pierwszej pomocy lekarskiej dla powstańców i ludności cywilnej.
Uzyskawszy 8 IX 1944 r. pięciodniowy urlop zdrowotny, przedarł się kanałami do swojej rodziny na Powiśle, skąd nie zdołał już z powodu całkowitego odcięcia od Śródmieścia powrócić do swojej placówki. 15 października został ewakuowany z ludnością cywilną razem z rodziną do Przyrowa koło Częstochowy. Był tam, jako lekarz, w dość ścisłych kontaktach z „grupami leśnymi” okręgu Radomsko, a w szczególności z oddziałami AK pod dowództwem Mieczysława Tarchalskiego (Marcina). Niezależnie od tego, był z ramienia Rady Głównej Opiekuńczej lekarzem ludności wysiedlonej z Warszawy.
Po wyzwoleniu kierował przez krótki okres czasu Poradnią Przeciwgruźliczą w Sandomierzu, a w listopadzie 1945 r. podjął ponownie pracę w Szpitalu Wolskim (obecnym Instytucie Gruźlicy) w Warszawie, gdzie pełnił różne funkcje i zajmował różne stanowiska aż do przejścia na emeryturę w 1973 r. Stopień doktora nauk medycznych uzyskał w czerwcu 1952 r., a docentem i samodzielnym pracownikiem naukowym zastał w lutym 1955 r.
Doc. dr med. Jan Madey zmarł po ciężkiej chorobie w Instytucie Gruźlicy w Warszawie 29 IV 1982 r.
Odznaczony Medalem za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1952), Medalem 10–lecia Polski Ludowej (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1973), Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 (1982), pośmiertnie Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1983).
opr. doc. dr hab. Jan Madey (syn)