Pamiętnik TLW 2016

LAUDACJA DR. JANA BOHDANA GLIŃSKIEGO

     „Witam Państwa niezwykle serdecznie i bardzo się cieszę, bowiem przypadł mi w udziale ogromny zaszczyt i wielka przyjemność przedstawić Państwu sylwetkę naszego wspaniałego bohatera dzisiejszej uroczystości, który obchodzi nie tylko urodziny, ale i imieniny, bo jest Janem grudniowym.

     Pan Jan Bohdan Gliński urodził się 15 grudnia 1915 r. w Wiedniu jako syn opatowskich lekarzy – Bohdana Jana Glińskiego i Heleny Wandy z Sokołowskich. Ukończył gimnazjum w Rydzynie, w którym w 1934 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W latach 1934-1939 studiował medycynę na Uniwersytecie im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Dyplom lekarza uzyskał tamże 5 sierpnia 1941 r.

     We wrześniu 1939 r. jako strzelec-ochotnik brał udział w walkach grupy „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga. Był jeńcem Stalagu XI A w Altengrabow. Zwolniony w 1940 r., powrócił do Warszawy i zdał końcowe egzaminy na tajnym już Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1940-1941 przez rok pracował w Szpitalu Powiatowym w Opatowie Kieleckim. W latach 1942-1944 był asystentem w Szpitalu Zakaźnym św. Stanisława na Woli w Warszawie. W 1942 r. wstąpił do organizacji „Unia” i do Armii Krajowej. Miał pseudonimy „Gbur” i „Dr Jan”. Został przydzielony do IV Zgrupowania „Gurt” III Rejonu Śródmieście. W czasie Powstania Warszawskiego był komendantem Punktu Ratowniczo-Sanitarnego podległego temu zgrupowaniu. Punkt ten jednak znalazł się na terenie opanowanym przez Niemców. 28 sierpnia 1944 skierowali oni dr. Glińskiego z całym jego personelem sanitarnym do obozu w Pruszkowie. Zdołał jednak ze swoją grupą uciec i objął kierownictwo powstańczego szpitalika w Górcach (obecnie dzielnica Warszawy), który rozwiązał w grudniu 1944 r. W maju 1945 wyjechał na Dolny Śląsk i jako lekarz powiatowy pracował w Zgorzelcu. Zorganizował tam służbę zdrowia powiatu zgorzeleckiego oraz szpital powiatowy, którego był pierwszym dyrektorem. W 1954 r. przeniósł się do Sanatorium Przeciwgruźliczego w Rudce pow. Mińsk Mazowiecki i od 1972 był jego dyrektorem. W 1975 r. przekształcił Sanatorium w Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej Gruźlicy i Chorób Płuc, którego był dyrektorem do przejścia na emeryturę w roku 1981. Potem, do końca 1995, pracował jako asystent w Poradni Przeciwgruźliczej w Otwocku.

     W latach 1946-1979 był działaczem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Od 1964 r. jest działaczem Społecznego Komitetu Walki z Gruźlicą i Chorobami Płuc. Od 1989 jest dyrektorem Zarządu oświatowej Fundacji im. Tadeusza Łopuszańskiego. Jest współzałożycielem i przewodniczącym Sekcji Historycznej Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Od 1986 r. gromadzi źródła i opracowuje biogramy do „Słownika biograficznego lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej”, którego 5 tomów wydała Naczelna Izba Lekarska w latach 1997-2012.

     Pan dr Gliński otrzymał szereg odznaczeń i medali, między innymi:

     Krzyże Kawalerski, Oficerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy; medale: „Wojska Polskiego”, „Za Warszawę 1939-1945”, „Za Udział w Wojnie 1939”; odznaki: „Zasłużony dla Zdrowia Narodu”, „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”

     Odznaczenia lekarskie: Honorowy tytuł Medicus Nobilis – Polskie Towarzystwo Lekarskie; medale: Augusta Ferdynanda Wolffa – najwyższe odznaczenie Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, „Godnemu Chwały” – dla Żołnierza Powstańczych Służb Sanitarnych, „Ludziom i Ojczyźnie”, Gloria Medicinae.

     Od serca dodam, że Pan Doktor jest moją miłością od pierwszego wejrzenia, którego – mogę wyznać publicznie – kocham od samego początku naszej znajomości i przyjaźni”.