W odpowiedzi dr Halina Jędrzejewska jak najserdeczniej podziękowała wszystkim za współpracę, za to, że środowisko może zrobić coś dobrego i trwałego, i wyraziła wielką radość z możliwości uczestniczenia w tworzeniu tej pięknej uroczystości, we wspólnych staraniach o to, żeby Towarzystwo miało swój sztandar.

Drugą część Wolffian rozpoczęto odśpiewaniem Gaudeamus, po czym głos zabrał prof. Jerzy Jurkiewicz:

„Obchodzimy dziś doroczne święto ku czci Augusta Ferdynanda Wolffa, pierwszego prezesa Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, człowieka obdarzonego niezwykłymi zaletami, jako nauczyciela, naukowca, organizatora, patrioty. Stało się  tradycją tego święta, że w tym dniu przyznawane jest najwyższe odznaczenie Towarzystwa ludziom szczególnie zasłużonym. Towarzystwo przyznaje  medal A.F. Wolffa niezwykle oszczędnie, ale osoby  którym ten medal wręczamy, są rzeczywiście najgodniejsze z godnych. W tym roku przyznajemy medal Augusta Ferdynanda Wolffa profesorowi Jerzemu Bidzińskiemu, neurochirurgowi, wieloletniemu kierownikowi Kliniki Neurochirurgii Akademii Medycznej w Warszawie, człowiekowi, który dla rozwoju polskiej neurochirurgii położył nie dające się przecenić zasługi.  Przy tym od wielu lat mamy szczęście i zaszczyt, że jest z nami, że nam pomaga, a  w tym roku podjął się trudnej funkcji redaktora naczelnego »Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego«”.

Profesor dr hab. n. med. Witold Mazurowski przedstawił sylwetkę prof. dr. hab. med. Jerzego Bidzińskiego:

„Jerzy Bidziński urodził się w 1928 roku w Warszawie i tu w latach okupacji na kompletach tajnego nauczania przerobił materiał szkoły średniej. Świadectwo dojrzałości uzyskał zaraz po wojnie. W roku 1946 wstąpił na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, w 1951 r. otrzymał absolutorium, a w 1952 r. dyplom lekarza. Bezpośrednio po absolutorium w 1951 r. rozpoczął pracę w Klinice Neurochirurgii Akademii Medycznej w Warszawie, początkowo jako stypendysta Ministerstwa Zdrowia, następnie starszy asystent, adiunkt i docent etatowy. Profesorem nadzwyczajnym został w 1980 r., a profesorem zwyczajnym w 1990 roku.

Specjalizował się w neurochirurgii u twórcy polskiej neurochirurgii, profesora Jerzego Choróbskiego. W 1957 r. otrzymał stypendium Fundacji Rockefellera w celu doskonalenia się w specjalności i lata 1958-1959 spędził w Instytucie Neurologicznym w Montrealu (Kanada); swoje umiejętności pogłębiał następnie w kilku ośrodkach europejskich. Był stypendystą Deutsche Akademische Austauschdienst celem dłuższego pobytu w ośrodkach niemieckich (Freiburg, Homburg), stypendystą British Council na kilkumiesięcznym stażu w Wielkiej Brytanii oraz stypendystą Instytutu Szwedzkiego w Karolinska Institute w Sztokholmie.

W 1984 roku objął kierownictwo najstarszej i największej w Polsce Kliniki Neurochirurgii w Warszawskiej Akademii Medycznej, którą to kliniką kierował aż do przejścia na emeryturę w 1999 roku.

Wypromował 7 doktorów medycyny oraz 5 doktorów habilitowanych. Zajmując się ważnymi problemami naukowymi, położył znaczne zasługi w dziedzinie neurochirurgii.

W operacyjnym leczeniu lekoopornej padaczki w znaczący sposób przyczynił się do lokalizacji ogniska padaczkowego przez zastosowanie po raz pierwszy elektrod nadoponowych oraz innego rodzaju inwazyjnych metod badawczych. To z kolei umożliwiało wykonywanie operacji resekcji ogniska padaczkowego według ustalonej wspomnianymi metodami lokalizacji. W istotny sposób zwiększyło to możliwości lecznicze u chorych z lekooporną padaczką. Pierwszy w Polsce wykonywał przecięcie ciała modzelowatego u chorych z niektórymi postaciami padaczki. Przez dłuższy czas klinika była jedynym ośrodkiem w Polsce, zajmującym się tym zagadnieniem.

Inną ważną dziedziną badawczą i leczniczą prof. Bidzińskiego była jamistość rdzenia. Leczenie operacyjne o charakterze przyczynowym nie było poprzednio w Polsce znane i stosowane. Z powodu zaskakująco dobrych wyników operacji nastąpił duży napływ chorych z tym dość rzadko występującym schorzeniem. Liczba ponad 300 operowanych osobiście przez Profesora chorych jest jedną z większych w piśmiennictwie. Materiały z tego zakresu były prezentowane na międzynarodowych zjazdach i w piśmiennictwie.

Operacyjne leczenie wad naczyniowych mózgu, szczególnie tętniaków wewnątrzczaszkowych, było jednym z istotnych zagadnień, a tzw. wczesne pokrwotoczne leczenie operacyjne było na owe czasy metodą pionierską.

Profesor Bidziński zajmował się również zagadnieniami chirurgicznego leczenia bólu,  m.in. pierwszy w Polsce implantował stymulatory rdzenia kręgowego.

Opublikował ponad 180 prac naukowych, był redaktorem i współautorem pierwszego polskiego podręcznika neurochirurgii, autorem kilku rozdziałów w innych podręcznikach, w tym obcojęzycznych.

Przez dwie kadencje był prodziekanem I Wydziału Lekarskiego (1975-1981), członkiem Senatu Akademii Medycznej oraz przewodniczącym wielu komisji senackich.

Działał w Polskim Towarzystwie Neurochirurgów, którego był członkiem założycielem, następnie sekretarzem, a potem prezesem, oraz przez 16 lat redaktorem działu neurochirurgii w czasopiśmie naukowym. Był też Przewodniczącym Krajowego Zespołu Specjalistycznego w dziedzinie neurochirurgii (1989-1993).

Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Psychoneurologicznego w Warszawie oraz Rady Naukowej Centrum Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej PAN; przez kilka kadencji był członkiem Komitetu Nauk Neurologicznych PAN oraz jego sekretarzem, a potem wiceprzewodniczącym.

W latach 1988-1990 był członkiem Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych. W pracach Krajowej Rady Transplantacyjnej działał od jej powstania w 1993 r. do 1997 roku.

Jest członkiem honorowym Brytyjskiego Towarzystwa Neurochirurgów oraz członkiem korespondentem Niemieckiego Towarzystwa Neurochirurgów.

Jest Prezesem Honorowym Polskiego Towarzystwa Neurochirurgów oraz członkiem honorowym Polskiej Ligi Przeciwpadaczkowej.

Posiada następujace odznaczenia państwowe i resortowe:

 Srebrny Krzyż Zasługi (1970), Złoty Krzyż Zasługi (1977), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1982), Odznaka „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1980), Odznaka „ Za Zasługi dla Ubezpieczeń Społecznych” (1980), Medal „Za Zasługi dla Akademii Medycznej w Warszawie” (1983), Medal Jubileuszowy „Za Zasługi dla Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus” (2001), Medal „Za Zasługi dla I Wydziału Lekarskiego” (2005), Odznaka „Zasłużonemu – Polskie Towarzystwo Lekarskie” (2005).)

Dwukrotnie otrzymał nagrodę naukową Ministra Zdrowia.

Pracą zawodową oraz pracą organizacyjną profesor Jerzy Bidziński dobrze zasłużył się medycynie warszawskiej”.

Profesor Jerzy Jurkiewicz odczytał  tekst dyplomu:

Towarzystwo Lekarskie Warszawskie doceniając wielkość zasług w służbie  chorym i potrzebującym przyznaje Jerzemu Bidzińskiemu Medal Augusta Ferdynanda Wolffa, najwyższe odznaczenie Towarzystwa.

Profesor dr hab. n. med.  Jerzy Bidziński:

„ Na ręce Pana Profesora Jerzego  Jurkiewicza składam serdeczne podziękowania jemu i Zarządowi za wyróżnienie, które mnie spotkało,  zwłaszcza że odbyło się to w tak niezwykłych i uroczystych dla Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego okolicznościach.

Charakter odznaczenia i okoliczności jego otrzymania powodują, że znalazłem się w gronie ludzi uznanych w świecie lekarskim moich poprzedników”.

Następnie prof. Jurkiewicz odznaczył medalem Włodzimierza Brodowskiego i Ludwika Paszkiewicza za zasługi dr Krystynę Podgórską, dodając:

 „Medal ten przyznawany jest członkom Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, którzy w sposób szczególny przyczynili się, przyczyniają  i – mam nadzieję – będą się nadal przyczyniać do tego, że Towarzystwo funkcjonuje tak, że jesteśmy z niego dumni. Krysiu, w tych naszych osiągnięciach Twoja działalność na pewno jest wybitna i za to Ci serdecznie dziękuję”.

Doktor Krystyna Podgórska, ze wzruszeniem dziękując za odznaczenie, zobowiązała się dołożyć starań, by spełniły się pokładane w niej nadzieje.

Profesor Janusz Wasyluk wygłosił wykład  pt. Wybitni członkowie TLW  w minionym 65-leciu (od 1945 do 2010 r.). Przedstawił m.in. sylwetki dr Mariana Grzybowskiego,  prof. Witolda Orłowskiego, prof. Mariana Tulczyńskiego, Zdzisława Askanasa, Witolda Rudowskiego oraz zmarłych w ubiegłym roku: prof. Edwarda Rużyłły, doc. Marka Gawdzińskiego, prof. Stefana Wesołowskiego, prof. Marii Kobuszewskiej-Faryny.

Prezentacji najnowszego, 14. tomu „Pamiętnika  TLW’’ dokonał jego redaktor naczelny, profesor Jerzy Bidziński:

„Pan profesor Jurkiewicz i Zarząd Towarzystwa powierzyli mi redakcję kolejnego tomu „Pamiętnika”. Tematem specjalistycznym tego tomu jest neurochirurgia warszawska.

Znajdą państwo  w nim artykuły o jej trudnych początkach, dane z życia naszego Towarzystwa, wspomnienia o znanych postaciach warszawskiego świata lekarskiego, które od nas odeszły w minionym roku.  

Na dwustu stronach tego „Pamiętnika” zawarto wiele interesujących materiałów.

Dziękuję bardzo”.

Profesor Jerzy Jurkiewicz dodał: „To jest szczególny tom, ponieważ w 2010 r. mieliśmy zaszczyt uczestniczyć w obchodach 200-lecia nauczania medycyny w Warszawie. „Słowo od Prezesa” zamieszczone w tegorocznym tomie jest poświęcone głównie temu wydarzeniu, ponieważ z  niewielkiego Wydziału Akademicko-Lekarskiego wyrosła wspaniała Wszechnica naukowa, wyrósł Warszawski Uniwersytet Medyczny, i uroczystości pozwoliły pokazać to miastu. 

Reszta „Pamiętnika” jest zasługą  Kolegium Redakcyjnego.”

Oficjalną część uroczystości tradycyjnie zakończył koncert. Po koncercie goście uczestniczyli w spotkaniu towarzyskim w salach Klubu Lekarza.