Powstanie Warszawskie i Medycyna tom I

Biogramy: Zofia Krassowska

Biogramy:

Zofia Krassowska

Urodzona 26 II 1921 r. Wychowanka Gimnazjum J. Kowalczykówny w Warszawie, związana na terenie tej szkoły z organizacją ideowo–wychowawczą Pet. Wzrastała w atmosferze samokształcenia i kształtowania postaw obywatelskich. Z nastaniem okupacji niemieckiej w 1939 r.  znalazło to swój wyraz w działaniu w zakresie opieki socjalnej i pomocy sanitarnej w warunkach konspiracji. Zgromadziła wokół siebie grupę koleżanek, które z entuzjazmem włączyły się w działania patriotyczne. Były to: Ewa i Zofia Stefanowskie, Maria i Anna Świerczewskie.

Zofia studiowała medycynę na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po wcieleniu Petu do Szarych Szeregów, jako żołnierz Armii Krajowej przyjęła pseudonim Zosia Duża. Organizowała zaplecze sanitarne Grup Szturmowych i uczestniczyła w akcjach dywersyjnych OS Jerzy, m.in. w zamachach na Leista i Kutscherę, wyższych dowódców niemieckich, którzy byli odpowiedzialni za szczególne okrucieństwa i zbrodnie wobec narodu polskiego.

W 1943 r. została powołana w skład kierownictwa służby sanitarnej Kedywu Komendy Głównej AK (Rola). W działalności konspiracyjnej wspomagały ją: Oleńka Grzeszczakówna oraz koleżanki z Gimnazjum J. Kowalczykówny, a także z tajnego Gimnazjum Liceum im. J. Słowackiego. Wśród nich była Barbara Szurg, po wojnie chirurg współdziałający z prof. Manteufflem. W szkoleniu sanitarnym uczestniczyły: Hanna Bińkowska, Marta Klauze, Maria Waśniewska, studentki tajnego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego, działającego na terenie okupowanej Warszawy jako Uniwersytet Ziem Zachodnich.

Po reorganizacji w 1943 Zosia Duża znalazła się w dowództwie batalionu Zośka jako dowódca oddziału dziewcząt. Ze względów konspiracyjnych przydziały sanitariuszek i łączniczek zmieniały się zależnie od potrzeb.

W powstaniu dowodziła plutonem żeńskim Oleńka w batalionie Zośka. Ofiarnie służyła rannym podczas obrony redut wzdłuż ulicy Okopowej oraz w trakcie natarcia na obóz koncentracyjny „Gęsiówka”.

Szóstego sierpnia  1944, próbując wynieść rannego z pola ostrzału, została ciężko ranna.

Przeniesiona do Szpitala Karola i Marii przy ul. Leszno, następnie ewakuowana do Szpitala Wolskiego przy ul. Płockiej 26, w którym zmarła.

Dwukrotnie odznaczona Krzyżem Walecznych.

opr. Kazimierz Łodziński, Witold Sikorski, Józef Szamborski