Pamiętnik TLW 2006
25-lecie działalności Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego cz.1
Jan Dzieniszewski, Wojciech Noszczyk
25-lecie działalności Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego
Cz.1
Początki: koncepcja budowy szpitala w tej części miasta powstała jeszcze w połowie lat 60. ubiegłego stulecia. Lokalizacja szpitala budowanego od podstaw w rejonie północno-wschodnim Warszawy była bardzo uzasadniona, ponieważ ta część miasta była wtedy wielkim placem budownictwa mieszkaniowego, lecz nie posiadała żadnego zaplecza szpitalnego. Istniejący Szpital Praski nie był w stanie zapewnić opieki szpitalnej dla wzrastającej populacji mieszkańców w tej części stolicy, która w latach 80. osiągnęła liczebność ponad 100 tys. mieszkańców. Ponadto bardzo szybko rosła liczba mieszkańców Legionowa, który nie miał (i do dziś nie ma) własnego zaplecza szpitalnego. Chociaż szpital od początku swojego istnienia miał status szpitala wojewódzkiego, to zgodnie z ówczesną organizacją ochrony zdrowia w Warszawie, polegającą na rejonizacji opieki szpitalnej, w przeważającej mierze służył mieszkańcom Bródna, Legionowa i przyległych gmin.
Prace projektowe rozpoczęły się w roku 1968 i były prowadzone w Biurze Projektów Służby Zdrowia. Głównym projektantem był mgr inż. Stanisław Roszczyk, generalnym wykonawcą budowy Kombinat Budownictwa Mieszkaniowego Warszawa-Wschód. Nadzór inwestycyjny i finansowy pełniła Dyrekcja Rozbudowy Miasta, działająca w imieniu Prezydenta m. st. Warszawy. Budowę obiektów szpitalnych rozpoczęto w roku 1973, jednakże nie przebiegała ona w szybkim tempie. W latach 1975-1977 nastąpiło wstrzymanie prac z powodu braku środków finansowych.
W roku 1978 ukończono budowę pierwszego pawilonu. Zgodnie z założeniami została w nim zlokalizowana Przychodnia Przyszpitalna, która miała być zapleczem specjalistycznego poradnictwa odpowiednich, ale jeszcze nie istniejących, oddziałów szpitalnych. Przychodnia Przyszpitalna rozpoczęła przyjęcia pacjentów już w lipcu tegoż roku. W następnych miesiącach sukcesywnie uruchamiano poszczególne poradnie specjalistyczne.
W roku 1978, jeszcze w czasie trwania budowy, powołano dyrekcję szpitala. Na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego został powołany dr Tadeusz Sikorski, który tę funkcję pełnił do czerwca 2004 r. Stanowiska zastępców dyrektora objęli: dr Zbigniew Brandt – zastępca ds. lecznictwa, Edward Borawski – zastępca ds. administracyjnych, Jerzy Knetig – zastępca ds. technicznych. W miarę postępów budowy pozostałych pawilonów szpitala przygotowywano jego wyposażenie i kadrę medyczną.
W swoich wspomnieniach opublikowanych w monografii 25 lat Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego niezwykle sprawny organizator, wieloletni dyrektor szpitala dr Tadeusz Sikorski pisze: „Dla mnie historia tego Szpitala zaczyna się znacznie wcześniej, bo 1 marca 1978 r. Zostałem wówczas skierowany do pracy w szpitalu jako »dyrektor Szpitala w budowie«, gdyż tak naprawdę to tego Szpitala jeszcze nie było. Jedynym obiektem nadającym się do zorganizowania chociażby prowizorycznego stanowiska pracy był blok H Szpitala. Docelowo w obiekcie tym miały mieścić się m.in.: kuchnia, pralnia, patomorfologia, niewielka ilość pomieszczeń biurowych. Budynek ten był już wówczas całkowicie zapełniony sprzętem oczekującym na przyszłe zagospodarowanie w części łóżkowej (łóżka – 820 szt., szafki, taborety itp.), jak również w salach operacyjnych, laboratorium, aptece, pracowniach diagnostycznych”.
Pierwotne plany Szpitala Bródnowskiego, które powstały jeszcze przed rokiem 1970, przewidywały zgodnie z lansowaną w owym czasie tendencją, że będzie to szpital bezoddziałowy o progresywnej opiece nad pacjentem. Taka organizacja pracy szpitala polegała na tym, że przyjmowany pacjent nie był przypisany do określonego oddziału szpitalnego, zgodnie z głównym problemem zdrowotnym (np. kardiologia, chirurgia itp.), a zespół lekarski opiekował się chorym w zależności od „ciężkości” jego stanu. Chorzy znajdujący się w stanie ciężkim mieli być hospitalizowani na piętrach dolnych, a w lżejszym na piętrach górnych. W miarę poprawy stanu chorego miał on zmieniać (wraz ze swoim łóżkiem) miejsce hospitalizacji i miał być przenoszony na coraz wyższe piętra, aż do rehabilitacji na 6. i 7. kondygnacji. Miało to istotne znaczenie dla rozwiązań architektonicznych i budowlanych na poszczególnych piętrach (np. sale gimnastyczne do rehabilitacji zlokalizowano na wyższych piętrach, ale zapomniano o odpowiednim zapleczu dla infrastruktury oddziałowej, jak magazyny sprzętu, bielizny szpitalnej itp.).
Doświadczenia światowe nie potwierdziły istotnych zalet tego typu opieki nad chorym, jednakże kilkunastoletnia budowa Szpitala Bródnowskiego była realizowana zgodnie z pierwotnym projektem. Ostatecznie po wielu dyskusjach, na przełomie 1978/79 roku zapadła decyzja o odstąpieniu od organizacji pracy szpitala z tzw. progresywnym systemem leczenia na rzecz organizacji oddziałów podzielonych na specjalności. Wielkim orędownikiem tych zmian był dyrektor Tadeusz Sikorski. Zmiana założeń nie była jednak rzeczą łatwą, szczególnie w sytuacji sporego już wówczas zaangażowania prac budowlanych. Trzeba było szukać zwolenników nowej, a w zasadzie tradycyjnej koncepcji szpitala wśród osób odpowiedzialnych za organizację ochrony zdrowia w Warszawie. Na szczęście proponowany przez dr. T. Sikorskiego projekt zmian organizacji pracy szpitala poparło wiele osób, wśród nich m.in. prof. dr Jerzy Szczerbań, ówczesny rektor Akademii Medycznej w Warszawie, doc. dr Mieczysław Szostek, przewodniczący Stołecznej Rady Narodowej w tym okresie. Ostatecznie na początku 1979 r. zapadła decyzja o organizacji szpitala w oparciu o oddziały i specjalności.
Szpital otrzymał status Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego dla województwa stołecznego. Był to 820-łóżkowy obiekt, w owym czasie jeden z większych w stolicy. Pozwalało to na zorganizowanie leczenia chorych we wszystkich specjalnościach i dawało szansę zapewnienia sprawnej, kompleksowej opieki oraz umożliwiało obniżenie kosztów leczenia. Zgodnie z zasadami organizacji opieki szpitalnej w latach 80. ubiegłego stulecia (rejonizacja opieki szpitalnej) Szpital Bródnowski objął opieką mieszkańców Bródna, częściowo Targówka, Białołęki i kilku gmin leżących poza granicami administracyjnymi Warszawy (Legionowo, Nieporęt, Serock). Początkowo szpitalowi przyporządkowano również szereg stołecznych przychodni specjalistycznych oraz nieleczniczych jednostek organizacyjnych służby zdrowia, jednak w 1982 r. struktura reorganizacyjna uległa zmianie.
Część pierwotnie podporządkowanych szpitalowi jednostek organizacyjnych została usamodzielniona, natomiast podporządkowano mu działające na terenie dzielnicy Targówek przychodnie rejonowe, gabinety lekarskie i stomatologiczne w szkołach i przedszkolach, Dom Dziecka i Dom Pomocy Społecznej. Wszystkie te placówki funkcjonowały pod zarządem Wojewódzkiego Szpitala Zespołowego (WSZ) do chwili ich usamodzielnienia lub przejęcia sukcesywnie przez inne zakłady warszawskiej służby zdrowia. Proces ten został zakończony w roku 1997 i od tego czasu, po reformie administracji kraju i nowym podziale na województwa oraz reformie organizacji ochrony zdrowia, szpital funkcjonuje jako Wojewódzki Szpital Bródnowski (WSB) – Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej.
Jeszcze przed formalnym uruchomieniem szpitala w 1978 roku, w wyniku porozumienia między władzami miasta i Akademią Medyczną w Warszawie, Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego oraz Instytutem Psychoneurologicznym, ustalono, że szpital – pozostając w gestii władz miasta – udostępni oddziały szpitalne jako bazę dla działalności dydaktycznej i naukowej katedr i klinik tych instytucji. Podobne porozumienie zawarto w 1981 r. z Instytutem Żywności i Żywienia w Warszawie. Dzięki tym decyzjom szpital stał się głównym zapleczem dydaktycznym II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie; możliwe stało się też obsadzenie stanowisk kierowniczych przez samodzielnych pracowników nauki, co w sposób zasadniczy wpłynęło na zapewnienie wysokiego poziomu fachowego i jakości świadczeń leczniczych, a WSZ stał się właściwie szpitalem klinicznym.
Pierwsza obsada kierowników klinik, oddziałów, zakładów i pracowni była następująca (przy nazwiskach podano tytuły naukowe z przełomu 1980/81 r.):
– prof. dr Jan Tatoń – Klinika Chorób Wewnętrznych i Diabetologii AM,
– doc. dr Jerzy Kuch – Klinika Kardiologii AM,
– doc. dr Wojciech Noszczyk – Klinika Chirurgii AM,
– doc. dr Artur Dziak – Klinika Ortopedyczno-Urazowa AM,
– doc. dr J. Marzinek – Klinika Położnictwa i Ginekologii AM,
– doc. dr Jan Kuś – Klinika Otolaryngologii CMKP,
– doc. dr Jan Dzieniszewski – Klinika Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia,
– doc. dr Andrzej Piotrowski – Klinika Psychiatrii Instytutu Psychiatrii i Neurologii,
– doc. dr Wiesław Garban – Zakład Medycyny Nuklearnej AM.
Do oddziałów nie będących klinikami zostali delegowani z Akademii Medycznej w Warszawie na stanowiska ordynatorów:
– doc. dr Witold Mazurowski – Oddział Neurochirurgii,
– doc. dr Barbara Stroińska-Kuś – Oddział Neurologii,
– dr Krystyna Jezierska–Kasprzyk – Oddział Noworodków,
– doc. dr Stanisław Kraszewski – Zakład Radiologii.
Na etatach szpitala („miejskich”) na przełomie 1980/81 r. zatrudniono: dr. med. Aleksandra Piotrowskiego (przeniesiony ze Szpitala Praskiego) – Oddział Okulistyczny, dr. med. Andrzeja Zawadzkiego – Oddział Intensywnej Opieki Medycznej.
Stanowisko przełożonej pielęgniarek szpitala objęła Stefania Stecka-Feifer, natomiast na stanowiska pielęgniarek oddziałowych zostały powołane: Krystyna Długołęcka (Oddz. Neurologii), Zofia Wierzbicka (Oddz. Wewnętrzny – Diabetologia), Stefania Stech (Oddz. Kardiologii i Chorób Wewnętrznych), Krystyna Klimek (Oddz. Gastroenterologii), Krystyna Kondel (Oddz. Okulistyczny), Jadwiga Mularska-Lamparska (Oddz. Chirurgii), Barbara Wierzbicka (OIOM), Elżbieta Janik (Anestezjologia), Elżbieta Bieniek (Oddz. Neurochirurgii), Jadwiga Dłuska (Blok Operacyjny), Barbara Rudnicka (Oddz. Laryngologiczny), Izabela Furmańska (Oddz. Położnictwa i Ginekologii), Barbara Stachowska (Oddz. Noworodkowy), Teresa Włudarczyk (USG), Ewa Kołodziejska (Oddz. Ortopedyczny), Jadwiga Grochowska (Izba Przyjęć), Hanna Białobrzeska (Rehabilitacja).
W dniu 22 stycznia 1981 r. przyjęto pierwszego pacjenta do leczenia szpitalnego, chociaż jeszcze nie wszystkie kliniki i oddziały były gotowe do pełnej pracy diagnostycznej i leczniczej. Proces organizowania i wyposażania oddziałów został zakończony w lipcu 1981 r. W chwili uruchomienia szpital dysponował 802 łóżkami, rozmieszczonymi w 14 oddziałach, oraz Izbą Przyjęć. Przychodnia Przyszpitalna dysponowała 27 poradniami specjalistycznymi, a w jej skład weszły ponadto dwie przychodnie wojewódzkie (gastrologiczna i cukrzycowa).
Na zaplecze diagnostyczne szpitala i Przychodni Przyszpitalnej składały się: Zakład Radiologii, Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej, Pracownia Diagnostyki Izotopowej, Pracownia Radioimmunologii, Pracownia Diagnostyki Kardiologicznej, Pracownia Endoskopowa, Zakład Patomorfologii, Zakład Ultrasonografii. Ponadto w skład szpitala wchodziły: Dzienny Oddział Psychiatryczny oraz Zakład Rehabilitacji i Fizykoterapii.
Dwadzieścia pięć lat pracy Szpitala Bródnowskiego to okres bardzo wytężonych działań w celu stworzenia nowoczesnego i na wysokim poziomie merytorycznym zakładu diagnostyczno-leczniczego. W początkowym okresie w stosunkowo nowoczesny sprzęt wyposażone były Pracowania Medycyny Nuklearnej, Pracownia Ultrasonografii i Pracownia Endoskopii Gastroenterologicznej, pozostałe jednostki dysponowały jedynie standardowym wyposażeniem w aparaturę diagnostyczną i leczniczą; jednak dzięki stałym staraniom dyrektora Tadeusza Sikorskiego i kierowników poszczególnych jednostek organizacyjnych w zdobywaniu środków następowało ciągłe unowocześnianie zaplecza diagnostycznego i terapeutycznego.
W połowie lat 80. zainstalowano w Pracowni Radiologii ciemnie automatyczne. W jednym z nowych gabinetów stanął nowoczesny aparat firmy Siemens. Poszerzył się zakres badań, głównie kontrastowych: radikulografie, mielografie, a w nieco późniejszym okresie flebografie kończyn dolnych. W roku 1992 szpital został wyposażony w aparaturę rezonansu magnetycznego, tomografii komputerowej oraz mammografi, którą w 2003 r. w całości wymieniono na sprzęt najnowszej generacji.
Wytrwała codzienna praca, wielkie zaangażowanie w rozwój szpitala dyrektora dr. Tadeusza Sikorskiego, kierowników klinik, ordynatorów oddziałów oraz aktywna praca poszczególnych zespołów pozwalają zaliczyć Szpital Bródnowski do przodujących zakładów diagnostyczno-leczniczych w Polsce. W okresie minionego 25-lecia osiągnięto wiele znaczących sukcesów.
Kliniki i Oddziały
Interna i diagnostyka. Oddział Chorób Wewnętrznych i Diabetologii jest bazą kliniczną Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie. Z katedrą tą w sposób funkcjonalny, kadrowy i programowy są połączone: Wojewódzka Przychodnia Diabetologiczna, Poradnia Planowania Rodziny dla Osób z Cukrzycą, Pracownia Retinopatii Cukrzycowej, Poradnia Chorób Metabolicznych. Wszystkie te jednostki tworzą Centrum Diabetologii w Szpitalu Bródnowskim. W katedrze zorganizowano Oddział Intensywnej Terapii Internistycznej, w którym leczy się pacjentów z ostrymi zespołami kardiologicznymi, niewydolnością oddechową, ostrymi stanami metabolicznymi (śpiączki cukrzycowe i inne), ciężkimi infekcjami niezakaźnymi, ostrymi zatruciami oraz stanami wymagającymi ciągłego monitorowania. Utworzono pierwszy w Polsce ogólnokrajowy system kontroli jakości wyników leczenia cukrzycy i jej powikłań. Powstał ośrodek intensywnego nadzoru i leczenia chorób metabolicznych.
Od początku istnienia prowadzone są zajęcia dydaktyczne dla: studentów II Wydziału Lekarskiego AM, zagranicznych studentów (zgodnego z programem Harvard Medical University) oraz lekarzy specjalizujących się w zakresie: diabetologii, chorób wewnętrznych, medycyny rodzinnej, endokrynologii.
Zespół Katedry i Kliniki Diabetologii prowadzi rozległą działalność naukową, ukierunkowaną na badania zaburzeń metabolicznych w chorobach wewnętrznych, badania patofizjologiczne, diagnostyczne i terapeutyczne w cukrzycy i jej powikłaniach oraz niektórych innych chorobach metabolicznych. Prowadzone są również badania nad edukacją prozdrowotną przewlekle chorych, kliniczno-farmakologiczne badania leków stosowanych w chorobach metabolicznych, badania metodyczno-operacyjne jakości leczenia cukrzycy w Polsce. Dorobek zespołu Katedry i Kliniki Diabetologii liczy ponad 500 opracowań naukowych, przedstawionych jako komunikaty na zjazdach międzynarodowych lub kongresach krajowych, oraz ponad 130 komunikatów przedstawionych na zjazdach. Od 2000 r., po przejściu prof. Jana Tatonia na emeryturę, kierownikiem Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii jest prof. Anna Czech.
Kardiologia. Oddział Chorób Wewnętrznych i Kardiologii jest bazą kliniczną Katedry i Kliniki Kardiologii II Wydziału Lekarskiego AM w Warszawie. Klinika dzieli się na Oddziały: Intensywnej Opieki Kardiologicznej, Kardiologii Zabiegowej i Niewydolności serca. Dzięki staraniom całego zespołu i pomocy dyrektora dr. Tadeusza Sikorskiego udało się w latach 90. stworzyć odpowiednie zaplecze diagnostyczne. Zapewniło to możliwości prowadzenia współczesnej diagnostyki oraz udziału w ważnych międzynarodowych i krajowych badaniach naukowych. Powstał Zakład Zaburzeń Rytmu, Pracownia Echokardiografii, w której pierwszy raz w Polsce rozpoczęto w 1989 r. badania echokardiograficzne z zastosowaniem metody przezprzełykowej i pierwsze w Polsce badania echokardiograficzne kontrastowe, badania nad poprawą delineacji wsierdzia lewej komory oraz przejściem kontrastu przez krążenie płucne. Utworzono również pracownie: Testów Wysiłkowych, Diagnostyki Inwazyjnej Zaburzeń Rytmu Serca oraz Immunologiczną.
W ciągu 12 lat działalności wszczepiono ok. 2000 stymulatorów serca wszystkich typów. Rocznie wykonuje się 2500 kontroli stymulatorów, kilkaset badań stymulacji przezprzełykowej, pewną liczbę inwazyjnych badań elektrokardiograficznych. Dodatkową bardzo ważną aktywnością jest prowadzenie zajęć ze studentami medycyny, a od 2 lat również ze studentami rehabilitacji.
W latach 2000-2001 przebudowano i unowocześniono Oddział Intensywnej Opieki Kardiologicznej, w którym zwiększyła się liczba łóżek intensywnego nadzoru do 15, powstała również nowa sala inwazyjnej diagnostyki elektrofizjologicznej. W roku 2004 klinika otrzymała od wielu lat oczekiwaną aparaturę do badań hemodynamicznych, co umożliwia utworzenie Pracowni Hemodynamicznej i wykonywanie koronarografii i biopsji serca oraz wprowadzenie nowoczesnych metod leczenia chorób serca (angioplastyka, stenty zakładane do naczyń wieńcowych). W 2003 r. zespół lekarski kliniki, po długim okresie prób aparatury najnowszej generacji, uruchomił stały dyżur lekarski, który umożliwia udzielanie porad i konsultacji dla pacjentów z chorobami układu krążenia, z wykorzystaniem transmisji EKG przez telefon.
W ciągu ostatnich 15 lat (1990-2004) klinika nieprzerwanie uczestniczy w licznych międzynarodowych, wieloośrodkowych programach naukowych na temat rozprzestrzeniania się i leczenia choroby niedokrwiennej serca oraz współczesnej terapii przewlekłej niewydolności serca. Na znaczący rozwój kliniki złożyły się uzyskane specjalizacje i tytuły naukowe: 2 profesorów, 5 doktorów habilitowanych, 20 doktorów nauk medycznych, 22 specjalistów z zakresu kardiologii, 98 specjalistów chorób wewnętrznych I i II stopnia. Po przejściu prof. Jerzego Kucha na emeryturę kierownikiem kliniki został prof. Mirosław Dłużniewski.
Gastroenterologia. W Oddziale Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii w 1981 r. powołano Klinikę Chorób Metabolicznych i Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia w Warszawie. Struktura organizacyjna kliniki obejmuje 2 pododdziały kliniczne (po 26 i 27 łóżek), cztery pracownie i Wojewódzką Przychodnię Gastroenterologiczną. W pracowni ultrasonografii zabiegowej wykonywane są: drenaże zewnętrzne zbiorników płynów w jamie brzusznej, w tym ropni, i biopsje aspiracyjne cienkoigłowe zmian ogniskowych w narządach jamy brzusznej do badań cytologicznych lub ognisk zakażenia do badań bakteriologicznych (wykonano ok. 40 tys. badań diagnostycznych i zabiegów). W pracowni endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego prowadzone są badania diagnostyczne i zabiegowe oraz ultrasonograficzne wnętrza przewodu pokarmowego (EUS), a w pracowni kolonoskopii badania diagnostyczne jelita grubego oraz usuwanie endoskopowe polipów. W szybko rozwijającej się pracowni endoskopii zabiegowej obok badań kontrastowych dróg żółciowych (ECPW) wykonywane są sfinkterotomie żółciowe i trzustkowe, kruszenia złogów żółciowych w przewodzie żółciowym i złogów trzustkowych w przewodzie Wirsunga oraz protezowanie przewodów żółciowych i trzustkowych. W Przychodni Gastroenterologicznej liczba udzielonych porad wahała się w granicach 7-9 tys. rocznie.
Od początku utworzenia Oddział Gastroenterologii, razem z innymi oddziałami chorób wewnętrznych, przyjmował chorych internistycznych z dzielnicy Bródno i okolic podwarszawskich. Chorych wymagających leczenia chorób przewodu pokarmowego przyjmowano z terenu całej Warszawy, często z województw ościennych (ostrołęckie, płockie, radomskie, siedleckie), a nawet z całej Polski.
W Klinice Chorób Metabolicznych i Gastroenterologii prowadzona jest działalność naukowa w zakresie medycyny klinicznej, dotyczącej szczególnie relacji miedzy chorobami przewodu pokarmowego i zakażeniami Helicobacter pylori, opracowano test urazowy do wykrywania zakażenia tą bakterią; prowadzone są badania dotyczące kliniki i epidemiologii ostrych i przewlekłych chorób trzustki, interakcjami między żywnością i lekami. W okresie 25 lat pracownicy kliniki opublikowali ponad 750 prac naukowych. Stale rozwija się kadra: 1 osoba uzyskała tytuł profesora, 1 doktora habilitowanego, 8 osób stopnie naukowe doktora nauk medycznych, 33 osoby specjalizację I i II stopnia w zakresie chorób wewnętrznych, 21 osób w zakresie gastroenterologii.
Od utworzenia Oddziału i Kliniki Gastroenterologii do 31 grudnia 2004 r., do przejścia na emeryturę (ponad 24 lata), ordynatorem i kierownikiem kliniki był prof. Jan Dzieniszewski. W styczniu 2005 r. kierownikiem kliniki został jego uczeń, prof. Mirosław Jarosz.
Chirurgia. Klinika Chirurgii II Wydziału Lekarskiego AM, zlokalizowana na III piętrze budynku C, obejmowała 93 łóżka dla chorych rozmieszczonych w trzech odcinkach. Przy klinice, której przydzielono 4 sale operacyjne, utworzono: Punkt Konsultacyjny, Przychodnię Chirurgiczną, Poradnię Chorób Naczyń i Pracownię Badań Naczyń, przekształconą w 1987 r., w Pracownię Chirurgii Wewnątrznaczyniowej. Otwarcie kliniki nastąpiło 27 lutego 1981 r., ale jeszcze przed jej otwarciem, 4 lutego 1981 r., wykonano pierwszą operację. W następnych latach rocznie hospitalizowano 3100-3500 chorych i wykonywano 1800-2200 operacji. Przeprowadzano wszystkie operacje wchodzące w zakres chirurgii ogólnej oraz naczyniowej. Pierwszego tętniaka aorty brzusznej zoperowano w marcu 1981 r. Pierwszą operację tętnicy szyjnej wykonano w 1985 r. Endoskopowe przecinanie żył przeszywających goleni rozpoczęto w 1987 r.
W Pracowni Chirurgii Wewnątrznaczyniowej przeprowadza się około 300-400 diagnostycznych badań naczyniowych oraz ponad 150 interwencji i operacji rocznie. Zabiegi poszerzania i udrażnianie tętnic podobojczykowych, kończyn dolnych i zamkniętych zakrzepami protez naczyniowych, czasami połączone z trombolizą celowaną, wykonywane są najczęściej. Przezskórne zaopatrywanie tętniaków obwodowych, zamykanie przetok tętniczo-żylnych i embolizacja malformacji naczyniowych przeprowadza się obecnie rutynowo. Wykonywana bywa również tromboliza celowana zakrzepicy żył głębokich kończyn dolnych. W ostatnich latach rozpoczęto wewnątrznaczyniowe poszerzanie i zakładanie stentów do tętnic szyjnych wewnętrznych oraz implantację stent-graftów do tętniaków aorty brzusznej i zaopatrywanie tętniaków piersiowo-brzusznych.
W klinice od 1981 r. uczą się studenci Akademii Medycznej oraz lekarze na organizowanych kilka razy w roku kursach dokształcających. Działalność naukowa kliniki dotyczy przede wszystkim problemów związanych z epidemiologią, diagnostyką i leczeniem chorób tętnic i żył. Pracownicy kliniki opublikowali w krajowych i zagranicznych czasopismach naukowych 537 prac. Tytuł naukowy profesora uzyskało 5 doktorów habilitowanych: Wojciech Noszczyk (1982), Bogusław Maliński (1991), Piotr Andziak (1998), Wiesław Stryga (2002) i Piotr Ciostek (2005), stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymało 10 chirurgów i stopień naukowy doktora nauk medycznych 39 lekarzy. Specjalizację z zakresu chirurgii ogólnej uzyskało 65 lekarzy i z chirurgii naczyniowej 17. W 2005 r. klinika zajęła pierwsze miejsce w organizowanym przez „Newsweek” rankingu najlepszych w Polsce oddziałów chirurgii naczyniowej.
W dniu 30 września 2005 r., po 25 latach kierowania kliniką, przeszedł na emeryturę prof. Wojciech Noszczyk, który przez 12 lat był konsultantem krajowym w zakresie chirurgii naczyń. W wyniku konkursu nowym kierownikiem Kliniki i Oddziału Chirurgicznego został prof. Wiesław Stryga.
cdn.